م :
ن : بیژن
بهار می آید
با نسیم‌هایش
که دستی بر سر یتیم شاخه‌ها شود
و در سر راه لشگر ناگزیرش
ثانیه‌های پر معنای زمستان
پایمال طراوتی بی در و پیکر ...
همه چیز در هم آمیخته
خون و خیال و خاک
عشق و شهوت و مرگ
حسرت و اوج و خاموشی ...
کاش میشد به واژه
رنگی جز خاکستری ببخشم
ثانیه هایم را ساده تر هضم کنم
تا در گلوی تقدیر زندانی ام
آواز و حسرتی باشم...