م :
ن : بیژن
از خورشید خسته
به رویا دل می بندد
گم و گور و ناپیدا
در جستجوی عصاره ی جاودانگی
و سوال بی پاسخش
از خورشید خسته
به رویا دل بسته
همیشه در راه اشتباه
به سوی اشتباه
و با اراده ای اشتباه...
آیا «انکار این دیوانگی
خود
جنون نبود ؟ »
کاش میشد به واژه
رنگی جز خاکستری ببخشم
ثانیه هایم را ساده تر هضم کنم
تا در گلوی تقدیر زندانی ام
آواز و حسرتی باشم...