م :
ن : بیژن
چه فراموشی نکبت باری ست !
وقتی من و پاییز
حسرت صمیمت های کهنه ی هم را نمی خوانیم
یا در حوصله ی من
خش خش آموزنده ی او نیست
یا بر حقیقت برهنه ی او
جویندگیِ گام های من ...
کاش میشد به واژه
رنگی جز خاکستری ببخشم
ثانیه هایم را ساده تر هضم کنم
تا در گلوی تقدیر زندانی ام
آواز و حسرتی باشم...