م :
ن : بیژن
جا گذاشتی ام
تا در کابوس پریشان جستجوهام
حقیقت بی تردید
بر جای مانی ...
نیافتی ام
در جشن هزار روز ِ دل تنگی
تا در قاب خاکستری پرسه هام
جز آبی عشق
نیابی ...
خطوط مبهم فاصله
درست مثل لرزش ترسیم من
نگاه تو
از روز اول
مانده بی پاسخ ...
کاش میشد به واژه
رنگی جز خاکستری ببخشم
ثانیه هایم را ساده تر هضم کنم
تا در گلوی تقدیر زندانی ام
آواز و حسرتی باشم...