م :
ن : بیژن
عشق را
صبوری یافتم،
آن دم که
نگاه خیره ی سالیان بر باد رفته ام
در سلول های مسکوت
با سردترین قانون این بازی پیوند می خورد،
قهرمان داستانم دریافت
دست از جان شستن خویش را
در بی سو ترین نقطۀ تاریخ ....
کاش میشد به واژه
رنگی جز خاکستری ببخشم
ثانیه هایم را ساده تر هضم کنم
تا در گلوی تقدیر زندانی ام
آواز و حسرتی باشم...