م :
ن : بیژن
با سكوتت بيشتر معنای بودن می دهی
در تلاقی با خودم حس سرودن می دهی
پا به پا تنهايي ام را با تو قسمت مي كنم
باز وقتيكه مجالم لب گشودن می دهی
کاش میشد به واژه
رنگی جز خاکستری ببخشم
ثانیه هایم را ساده تر هضم کنم
تا در گلوی تقدیر زندانی ام
آواز و حسرتی باشم...